Lieve mama,
Ik heb een Elliptigo gekocht.
Dat is een crosstrainer op wielen.
Het ziet er heel idioot uit als ik buiten aan het peddelen ben.
Mensen kijken me na en verklaren me voor gek.
Ik hou mezelf maar voor dat het er stoer uitziet.
En dat ik geen groot kind op een te grote step lijk.
Maar goed, ik was lekker op weg.
Ik was helemaal gelukkig aan het huppelen op wielen.
Ik bekeek mezelf in iedere ruit waar ik voorbijkwam.
Het zag er snel uit.
En ik zag dat het goed was.
En toen opeens … psssssssssssssssssss
Een lekke band.
Mijn wereld stortte in.
Ik stond ergens op een onbewoond deel van Nederland.
Geen mens te bekennen. Helemaal verlaten.
Ik had geen eten mee.
Ik zou dit niet overleven als ik binnen 24 uur geen contact met de buitenwereld
zou leggen.
Wat nu?
Gelukkig zag ik in de verte Liederholthuis liggen.
Ik wist ongeveer waar ik was. Ik besloot naar Heino te wandelen. (Zonder kompas!)
Daar ging ik.
Zonnebril en helm op en een racemonster in mijn hand.
Wat had ik een medelijden met mezelf.
Hoe moet ik mijn training nu afmaken?
En hoe kan die band lek gaan?
Ik heb dat ding net.
In Heino wandelde ik naar de sportschool.
Ik zette de Elliptigo binnen neer en ging op de crosstrainer staan.
Anderhalf uur later kwam ik er voldaan weer vanaf.
Mijn wereld leek weer even minder ingestort.
Ik zag het weer wat rooskleuriger in.
Zo meteen ga ik met een vriend naar de Elliptigo-dealer.
Die bestaat echt.
Zijn bedrijf zou een toffe naam verdienen.
‘De Elliptigo-gigant of ‘Elliptigo R us’ of ‘Het Elliptigo paradijs’.
Ik haal daar een nieuwe band, hij misschien een spiksplinternieuwe crossmachine.
Dan zijn we met twee.
Langzaam word dit een rage van jewelste.
Ik voel het.
Kan niet anders.
Het ziet er ook zo stoer uit.
De moraal van dit verhaal:
Al ben je nog zo stoer, lek rijden kan altijd.
Of een betere moraal:
Al lijkt je wereld in te storten, er is altijd een sportschool dichtbij.
Nou ja … zoek er anders zelf een wijze les bij.