Lieve mama,
Als ik boodschappen doe, denk ik steeds vaker terug.
Beelden van mijn werk in de winkel schieten dan voorbij.
Ik mis de supermarkt.
De drukte de hele dag door.
De producten die dagelijks binnenkomen en er met een rotgang doorheen gaan.
De 20 man vulploeg die binnenstormt,
met de bijbehorende chaos.
De schappenplannen, groentetafels, winkelwagens en rondvliegende kratten.
Ik mis de sterke verhalen in de kantine.
De lompe praat, maar ook de mooie gesprekken.
Gelukkig zijn er herinneringen.
Ik weet nog dat ik op de Molenhof begon in de nieuwe Jumbo.
Wat vond je dat leuk.
Ik kwam vaak met de eigenaar bij je op bezoek.
Dat was ons wekelijkse uitje buiten de winkel.
Toen we gingen verhuizen naar Domineeskamp was je apetrots.
Op mij en op al het personeel.
Even later kwam Noord erbij.
Je was daar kind aan huis.
Iedereen vond het doodnormaal dat je in de kantine koffie kwam drinken.
Toen je slechter ging lopen, wou je per se zelf boodschappen blijven doen.
Ook toen het niet meer kon.
Iedereen in de winkel wist het, niemand zei wat.
‘Toevallig’ stond er iemand bij de kassa om mee te lopen naar je auto.
En ‘toevallig’ hielp iemand even tillen.
Dan vroegen ze waarom je niet liet bezorgen.
Of waarom ik je niet hielp en de boodschappen naar je huis bracht.
Dat wilde je niet. Je wou het zelf doen.
Tot het laatst aan toe.
Toen een lege winkelwagen al te zwaar was.
Ik mis de winkels, ik mis het werk en ik mis jou.