Lieve mama,
Ik dacht laatst aan het EK voetbal in 2016.
Dat werd gespeeld in Frankrijk.
Portugal won, dat terzijde.
Het werd gehouden van 10 juni tot 10 juli.
Indertijd was je al erg ziek.
Je kwam niet veel meer van de bank af.
Daar lag je onder je dekentje met je pantoffels.
Die heb ik altijd bewaard.
Ik liet je filmpjes zien van de Ierse supporters.
Ze maakten een enorm feest van het EK.
Ze zongen “Stand up, for he France police”, tegen een groep agenten.
Je zag ze slaapliedjes zingen voor een baby in de tram en ze zongen “We love you”, tegen een mooie Franse dame terwijl ze haar omringden.
Het mooiste was dat ze massaal gingen juichen als een Franse man nietsvermoedend zijn balkon op kwam lopen.
Hij ging weer naar binnen en iedereen begon te joelen tot hij terugkwam.
De man kreeg steeds meer zelfvertrouwen en begon een show op te voeren.
Je lag helemaal dubbel.
Waarom ik dit vertel?
Omdat je twee maanden later overleed.
Dat maakt het zo bijzonder.
Je genoot van die mensen en je lachte oprecht.
En dat terwijl je wist dat jouw leven niet lang meer zou duren.
Dat vind ik zo bijzonder.
Ik vergeet dat nooit meer.
Waarschijnlijk denk je er niet eens meer aan.
Ik wel.
Want dat tekende jou nou precies.
Altijd oprecht genieten van het plezier van anderen.
Nooit zelfzuchtig en iedereen alles gunnen.
Tot je laatste dag.