Lieve mama,
Een paar weken terug was ik het zat.
Altijd maar sporten om een bepaald niveau te halen.
Nooit gewoon genieten.
Ik besloot met lopen op niveau te kappen.
Dat was geen moeilijke belofte, het lukte al anderhalf jaar niet meer.
Wat nog wel moest kunnen: een marathon onder de drie uur.
Niet meer dan 2x lopen per week, voor de rest met andere sporten conditie bijhouden.
Dat klonk mooi, eindelijk wat meer rust.
Maar kennelijk kan ik me niet beheersen.
De marathon onder de drie uur werd weer een doel op zich.
En als ik maar 2x per week loop, dan moest ik ook meters maken (van mezelf).
Ik sloeg aan het denken:
Een marathon op 14 km per uur,
dan moet ik minimaal 21 km op 15 per uur kunnen lopen.
Op een woensdag deed ik dat. Het lukte en ik was kapot.
De week erop 25 km op 14 per uur. Ik strandde op 22 km, weer kapot.
Toen kwam vorige week woensdag, het was 27 graden, ik wou 15 km lopen binnen het uur.
Weer kapot.
Drie woensdagen op rij helemaal doodgegaan.
Mijn maximale hartslag is nog nooit zo hoog geweest.
En maar doorgaan, doorgaan.
Fietsers inhalen, net doen of het wel gaat.
Ondertussen de meters aftellen, met een maag die bijna omdraait.
In het weekend moest ik uren maken van mezelf.
Voor de marathon!
Dus op zaterdag minimaal 100 km fietsen, in het tourpeloton begint de koers dan pas.
Op zondag 30 kilometer of meer lopen, doen ze in Kenia bijna elke dag.
En natuurlijk snel vooruitgaan met krachttraining.
Squatten met 100 kilo 3 x 10 herhalingen, dat is voor bodybuilders een warming-up.
Ondertussen strompel ik elke dag meer.
Ik kan nauwelijks meer wandelen, zoveel pijn.
Daarnaast ben ik moe, slaap ik slecht, en ben ik onrustig.
Kortom: weer mezelf over de clinch gejaagd.
Hoe doe ik dat toch?
Waarom kan een doel nooit eens leuk zijn?
Het past misschien bij me.
Dwangmatig bezig zijn met presteren.
En waar doe ik het voor?
Misschien om te laten zien dat ik echt wel iets kan?
Of omdat ik niet wil accepteren dat mijn lichaam grenzen heeft?
Ik weet het niet.
Ik voelde me bevrijd na die blog.
Nu is de stress weer sky high.
Een mooi moment om nog wat tandjes af te schalen.
Het kan echt.
Denk ik.